Αιμορραγία εκ διαφυγής και σταγονοειδής αιμορραγία μπορεί να εμφανιστεί κατά τους
πρώτους μήνες της θεραπείας. Αν η αιμορραγία εκ διαφυγής ή η σταγονοειδής αιμορραγία
εμφανίζεται μετά από κάποιο χρόνο θεραπείας, ή συνεχίζεται αφού διακοπεί η θεραπεία, θα
πρέπει να γίνεται έρευνα για να βρεθεί η αιτία, η οποία μπορεί να περιλαμβάνει βιοψία του
ενδομητρίου για τον αποκλεισμό κακοήθειας.
Καρκίνος του μαστού
Σε μία τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη με εικονικό φάρμακο δοκιμή, τη μελέτη Women’s Health
Initiative (WHI), και σε επιδημιολογικές μελέτες, συμπεριλαμβανομένης της μελέτης Million
Women Study (MWS) αναφέρθηκε ότι στις γυναίκες, που λαμβάνουν οιστρογόνα,
συνδυασμούς οιστρογόνων – προγεσταγόνων ή τιμπολόνη ως ΘΟΥ επί αρκετά χρόνια (βλ.
κεφάλαιο 4.8) παρατηρείται αυξημένος κίνδυνος για καρκίνο του μαστού.
Για όλες τις ΘΟΥ, ο αυξημένος κίνδυνος καθίσταται εμφανής μετά από λίγα χρόνια χρήσης και
αυξάνει όσο παρατείνεται η λήψη, αλλά επανέρχεται στα αρχικά επίπεδα εντός ολίγων (το πολύ
πέντε) ετών μετά τη διακοπή της θεραπείας.
Στη μελέτη MWS, ο σχετικός κίνδυνος για καρκίνο του μαστού με τα συζευγμένα οιστρογόνα
ιππείου προέλευσης [conjugated equine estrogens (CEE)] ή την οιστραδιόλη (Ε2) ήταν
μεγαλύτερος όταν προστέθηκε προγεσταγόνο, είτε διαδοχικά είτε συνεχόμενα, και ανεξάρτητα
από τον τύπο του προγεσταγόνου. Δεν υπήρχαν ενδείξεις διαφοράς στον κίνδυνο μεταξύ των
διαφόρων τρόπων χορήγησης.
Στη μελέτη WHI, η συνεχόμενη χρήση προϊόντος συνδυασμένου συζευγμένου οιστρογόνου
ιππείου προέλευσης και οξικής μεδροξυπρογεστερόνης (CEE + MPA), συσχετίσθηκε με
καρκίνους του μαστού που ήταν ελαφρώς μεγαλύτερου μεγέθους και παρουσίαζαν συχνότερα
τοπικές μεταστάσεις στους λεμφαδένες σε σύγκριση με το εικονικό φάρμακο.
Η ΘΟΥ, ιδιαίτερα η θεραπεία συνδυασμού οιστρογόνων – προγεσταγόνων, αυξάνει την
πυκνότητα στις εικόνες της μαστογραφίας, γεγονός, που μπορεί να επηρεάσει δυσμενώς τον
ακτινολογικό εντοπισμό του καρκίνου του μαστού.
Φλεβική θρομβοεμβολική νόσος
• Η ΘΟΥ σχετίζεται με αυξημένο σχετικό κίνδυνο εμφάνισης
φλεβικής θρομβοεμβολικής νόσου (ΦΘΕΝ), δηλ. εν τω βάθει
φλεβοθρόμβωση ή πνευμονική εμβολή.
Μία τυχαιοποιημένη ελεγχόμενη μελέτη και επιδημιολογικές μελέτες βρήκαν κατά δύο
έως τρεις φορές αυξημένο κίνδυνο στις χρήστριες ΘΟΥ σε σύγκριση με τις μη-χρήστριες
ΘΟΥ. Για τις μη-χρήστριες ΘΟΥ υπολογίζεται ότι ο αριθμός των περιπτώσεων ΦΘΕΝ
που θα εμφανιστούν κατά τη διάρκεια μίας περιόδου 5 ετών είναι περίπου 3 ανά 1000
γυναίκες ηλικίας 50-59 ετών και 8 ανά 1000 γυναίκες ηλικίας 60-69 ετών. Υπολογίζεται
ότι σε υγιείς γυναίκες που χρησιμοποιούν ΘΟΥ για 5 χρόνια, ο αριθμός των επιπλέον
περιπτώσεων ΦΘΕΝ κατά τη διάρκεια μίας περιόδου 5 ετών θα είναι μεταξύ 2 και 6
(βέλτιστη εκτίμηση=4) ανά 1000 γυναίκες ηλικίας 50-59 ετών και μεταξύ 5 και 15
(βέλτιστη εκτίμηση=9) ανά 1000 γυναίκες ηλικίας 60-69 ετών. Η εμφάνιση ενός τέτοιου
συμβάντος είναι πιθανότερη κατά τον πρώτο χρόνο της ΘΟΥ παρά αργότερα.
• Στους γενικά αναγνωρισμένους παράγοντες κινδύνου για ΦΘΕΝ
περιλαμβάνονται το ατομικό και οικογενειακό ιστορικό, η σοβαρή
παχυσαρκία (ΔΜΣ> 30kg/m
2
) και ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος
(ΣΕΛ). Δεν υπάρχει ομοφωνία σχετικά με τον πιθανό ρόλο των κιρσών
στη θρομβοεμβολική νόσο.
• Οι ασθενείς με ιστορικό ΦΘΕΝ ή γνωστές θρομβοφιλικές καταστάσεις έχουν αυξημένο
κίνδυνο ΦΘΕΝ. Η ΘΟΥ μπορεί να επιτείνει τον κίνδυνο αυτό. Το ατομικό ή το
επιβαρημένο οικογενειακό ιστορικό θρομβοεμβολής ή υποτροπιάζουσας αυτόματης