ασθενείς που λαμβάνουν για πρώτη φορά ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη ή σε
σπάνιες περιπτώσεις όταν υπάρξει αλλαγή του σκευάσματος ανθρώπινης
ανοσοσφαιρίνης ή μετά από παρατεταμένη διακοπή της θεραπείας.
Οι δυνητικές επιπλοκές μπορούν συχνά να αποτραπούν, εφόσον διασφαλιστεί
πως οι ασθενείς:
δεν παρουσιάζουν υπερευαισθησία σε ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη,
χορηγώντας στην αρχή το προϊόν αργά (0,4 ml/kg σωματικού βάρους/ώρα).
παρακολουθούνται προσεκτικά για οποιοδήποτε σύμπτωμα καθ’όλη τη
διάρκεια της έγχυσης. Ιδιαίτερα ασθενείς που λαμβάνουν για πρώτη φορά
ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη, ασθενείς οι οποίοι είχαν προηγουμένως
αντιμετωπιστεί με άλλο σκεύασμα ανοσοσφαιρινών ή όταν έχει
μεσολαβήσει μεγάλο χρονικό διάστημα από την προηγούμενη έγχυση θα
πρέπει να παρακολουθούνται ως προς δυνητικές ανεπιθύμητες ενέργειες
καθ’όλη τη διάρκεια της πρώτης έγχυσης καθώς και για μία ώρα μετά την
πρώτη έγχυση. Όλοι οι υπόλοιποι ασθενείς θα πρέπει να παρατηρούνται για
τουλάχιστον 20 λεπτά μετά τη χορήγηση.
Σε περίπτωση εμφάνισης μίας ανεπιθύμητης ενέργειας θα πρέπει είτε να
ελαττωθεί η ταχύτητα έγχυσης είτε να διακοπεί η έγχυση. Η απαιτούμενη
αντιμετώπιση εξαρτάται από τη μορφή και τη βαρύτητα της ανεπιθύμητης
ενέργειας.
Σε περίπτωση καταπληξίας θα πρέπει να εφαρμοστούν όλα τα ισχύοντα,
πρότυπα ιατρικά μέτρα αντιμετώπισης της καταπληξίας.
Η θεραπεία με ανοσοσφαιρίνες απαιτεί σε όλους τους ασθενείς
επαρκή ενυδάτωση πριν από την έναρξη της έγχυσης ανοσοσφαιρινών,
παρακολούθηση της απέκκρισης ούρων,
παρακολούθηση των επιπέδων κρεατινίνης στον ορό,
αποφυγή της ταυτόχρονης χορήγησης διουρητικών της αγκύλης.
Υπερευαισθησία
Οι αληθείς αντιδράσεις υπερευαισθησίας είναι σπάνιες. Μπορούν να
εμφανιστούν σε ασθενείς με αντισώματα αντι-IgA.
Δεν ενδείκνυται η χρήση ανοσοσφαιρινών σε ασθενείς με εκλεκτική
ανεπάρκεια IgA, εάν η ανεπάρκεια IgA αποτελεί τη μοναδική προβληματική
ανωμαλία.
Σπανίως μπορεί η χορήγηση ανθρώπινης ανοσοσφαιρίνης να οδηγήσει σε πτώση
της αρτηριακής πίεσης με αναφυλακτική αντίδραση, ακόμη και σε ασθενείς που
έως τότε επιδείκνυαν καλή ανοχή στη θεραπεία με ανοσοσφαιρίνες.
Θρομβοεμβολή
Υπάρχουν κλινικές ενδείξεις συσχέτισης μεταξύ της χορήγησης ενδοφλέβιων
ανοσοσφαιρινών (IVIg) και θρομβοεμβολικών συμβαμάτων όπως έμφραγμα του
μυοκαρδίου, αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο, πνευμονική εμβολή και εν τω
βάθει φλεβοθρομβώσεις. Πιθανολογείται πως η υψηλή εισροή ανοσοσφαιρινών
οδηγεί σε ασθενείς αυξημένου κινδύνου σε σχετική αύξηση του ιξώδους του
αίματος. Προσοχή απαιτείται κατά τη συνταγογράφηση και έγχυση
ανοσοσφαιρινών στους παρακάτω ασθενείς: παχύσαρκοι ασθενείς καθώς και
ασθενείς με προϋπάρχοντες παράγοντες κινδύνου για θρομβωτικά συμβάματα
(όπως προχωρημένη ηλικία, υπέρταση, σακχαρώδης διαβήτης, γνωστή αγγειακή
νόσος ή θρομβωτικά επεισόδια, ασθενείς με συγγενείς ή επίκτητες
Pentaglobin
®
50 mg/ml διάλυμα για έγχυση / ΠΧΠ Σελίδα 4 από 11
Seite 4 von 11