Δ μ . Δ εν υπάρχει ε πειρία υπερδοσολογίας στους ανθρώπους εν υπάρχει ειδικό
. μ μ μ . αντίδοτο Η θεραπευτική αντι ετώπιση θα πρέπει να είναι συ πτω ατική Η
μ μ μ μ , μ αι οδιύλυση πορεί να ην αποβεί χρήσι η επειδή η βικαλουτα ίδη έχει υψηλό
μ μ . βαθ ό πρωτεΐνικής σύνδεσης και δεν ανακτάται α ετάβλητη στα ούρα
μ , μ μ μ Ενδείκνυται η χρήση γενικών υποστηρικτικών έτρων συ περιλα βανο ένης της
μ .συχνής παρακολούθησης των ζωτικών ση είων
5. ΔΦΑΡΜΑΚΟΛΟΓΙΚΕΣ Ι ΙΟΤΗΤΕΣ
5.1 μ μ Φαρ ακοδυνα ικές ιδιότητες
μ : Φαρ ακοθεραπευτική κατηγορία A μ νταγωνιστές ορ ονών και συναφείς
,, , ATC: παράγοντες αντιανδρογόνα Κωδικός L02 B B03
Μηχανισμός δράσης
H μ μ , βικαλουτα ίδη είναι ένα η στεροειδές αντιανδρογόνο το οποίο στερείται
μ . μ άλλης δράσης επί του ενδοκρινικού συστή ατος Συνδέεται ε τους υποδοχείς
, μ των ανδρογόνων χωρίς να ενεργοποιεί την έκφραση των γονιδίων και ε αυτό
. τον τρόπο αναστέλλει την ανδρογονική διέγερση Η καταστολή των
μ . , προστατικών όγκων είναι αποτέλεσ α αυτής της αναστολής Σε κλινικό επίπεδο
μ η διακοπή της βικαλουτα ίδης ενδέχεται να έχει ως αποτέλεσμα σύνδρομο
απόσυρσης αντιανδρογόνων σε μία υποομάδα ασθενών.
H μ μ μ μ μ βικαλουτα ίδη είναι ένα ρακε ικό ίγ α ε την αντιανδρογονική του δράση να
(εντοπίζεται σχεδόν αποκλειστικά το R)- μ .εναντιο ερές
μ Κλινική αποτελεσ ατικότητα και ασφάλεια
μ 150 mg μ μ Η δοσολογία βικαλουτα ίδη ελετήθηκε ως θεραπεία για ασθενείς ε
μ (T1-T2, N0 NX, M0) μ (T3-T4, N, M0; εντοπισ ένο ή ή τοπικά προχωρη ένο οποιαδήποτε
T1-T2, N+, M0) μ μ μ μ η εταστατικό καρκίνο του προστάτη σε ια συνδυασ ένη ανάλυση
3 μ μ μ μ 8.113 ελεγχο ένων ε εικονικό φάρ ακο διπλά τυφλών ελετών σε ασθενείς
μ 150 mg μ μ στους οποίους η βικαλουτα ίδη χορηγήθηκε ως ά εση ορ ονική θεραπεία ή
μ μ μ , ( συ πληρω ατικά σε ριζική προστατεκτο ή ή ακτινοθεραπεία κυρίως εξωτερική
μ ). μ 7,4 μ εκπο πή ακτινών Σε διάστη α ετών κατά έσο όρο παρακολούθησης των
, 27.4% 30.7% μ ασθενών και του συνόλου των ασθενών που έλαβαν βικαλουτα ίδη ή
μ , μ .εικονικό φάρ ακο αντίστοιχα παρουσίασαν αντικει ενική εξέλιξη της νόσου
μ Μείωση του κινδύνου αντικει ενικής εξέλιξης της νόσου παρατηρήθηκε στις
μ , μ μ περισσότερες ο άδες ασθενών ήταν ό ως πιο έκδηλη στους ασθενείς ε
μ . μ μ εγαλύτερο κίνδυνο εξέλιξης της νόσου Επο ένως ο ιατρός πορεί να
μ μ αποφασίσει ότι η βέλτιστη ιατρική πρακτική για έναν ασθενή ε χα ηλό κίνδυνο
, μ μ μ εξέλιξης της νόσου ιδιαιτέρως κατά τη συ πληρω ατική θεραπεία ετά από
μ , μ ριζική προστατεκτο ή είναι να αναβληθεί η ορ ονική θεραπεία έως ότου
μ μ .ε φανισθούν ση εία εξέλιξης της νόσου
Δ 7,4 μ ε παρατηρήθηκε διαφορά στη συνολική επιβίωση στα χρόνια έσου χρόνου
μ μ 22.9% (HR=0.99; 95% CI 0.91 1.09). , παρακολούθησης ε θνησι ότητα έως Εντούτοις
μ παρατηρήθηκαν κάποιες τάσεις κατά τις αναλύσεις των υπό έρευνα υποο άδων
.ασθενών
Δ μ εδο ένα για την επιβίωση χωρίς επιδείνωση καθώς και για την συνολική
μ μ επιβίωση για τους ασθενείς ε τοπικά προχωρη ένη νόσο παρουσιάζονται
:συνοπτικά στους ακόλουθους πίνακες
7